پیشینه و مبانی نظری حضور ذهن
حضور ذهن
حضور ذهن که ریشه های مفهومی آن در بودیسم قرار دارد ، در سایر سنت های معنوی و دینی نیز حضوری برجسته دارد . در مسیحیت اعمال زیادی وجود دارند که می توانند به اشکال مراقبه یا عمل حضورذهن تلقی شوند . مراقبه مسیحیت اغلب در قالب عبادت ، ذکر گفتن و پرستش بیان شده است ( اپل و کیم اپل ، 2009 ).
همچنین ، مراقبه هسته مرکزی و قلب اسلام و دینداری عارفانه و برخی سنت های عرفانی مسلمانان ( به ویژه صوفیسم ) را تشکیل می دهد ( نیگوسیان ، 2004 ؛ به نقل از اپل و کیم اپل ، 2009 ).
مراقبه در اسلام مفاهیم ( تفکر و تدبّر ) را شامل می شود که معنای لغوی آن به معنای " تأمل و اندیشه ورزی درباره جهان " است . بنابراین ، اعمال و تکالیف مراقبه ای در بسیاری از سنت های معنوی و دینی ، اغلب ویژگی کلیدی دسترسی به آسمان و ملکوت را فراهم می کند ( اپل و اپل ، 2009 ).
حضور ذهن در روانشناسی و رواندرمانی نیز برای کمک به تسکین انواع مختلف آلام بشری به کار برده می شود . مهارت های حضورذهن به عنوان یک فن برای مقابله با اضطراب مورد توجه قرار گرفته اند ( اپل و کیم اپل ، 2009 ).
تعاریف حضورذهن
همچنان که براون و ریان ( 2003 ) تعریف کرده اند حضورذهن عبارت است از " متوجه بودن به و آگاه بودن از آنچه در حال حاضر می گذرد ". اپل وکیم اپل ( 2009 ) حضورذهن به عنوان " حالت ذهنی که با آگاهی متراکم از و ( متمرکز بر ) افکار ، کنش ها یا انگیزش های فرد ، مشخص و توصیف می شود "، تعریف کرده اند . ویژگی های حضورذهن شامل آگاهی پیش مفهومی و پذیرش تجربیات ، تنظیم منعطف توجه ، قبول و پذیرش بی طرفانه تجربه و جهت گیری به سمت اینجا و اکنون است ( براون ، رایان و کرسول ، 2007 ).
حضورذهن به عنوان ارتقا دهنده سطوح بالای بهزیستی مفهوم سازی شده است ، به ویژه ذهن آگاهی به طور مستقیم از طریق فراهم ساختن پرمایگی و غنای بیشتر ، تجربه بهزیستی را پرورش می دهد و به طور غیرمستقیم از طریق تنظیم رفتار خود تنظیم گری سلامت ، که توجه فزاینده و پذیرش نیازها و ارزش های شخصی و ظرفیت بالا برای عمل مطابق با آنها را شامل می شود ، بهزیستی را بالا می برد ( براون و ریان ، 2003 ؛ براون و همکاران ، 2007 ). با تمرین مهارت های آگاهی لحظه به لحظه ، فرد تلاش می کند تا نسبت به الگوهای افکار ، عواطف و تعامل با دیگران بینش و بصیرت پیدا کند و سپس بتواند به صورت ماهرانه پاسخ های هدفمند مفید را انتخاب کند به جای آنکه به طور خودکار با روش های خوگرفته و ناهشیار واکنش نشان دهد ( تیزدیل و همکاران ، 2000 ).
حضور ذهن ، کیفیتی از هشیاری است و به طور دقیق تر توجه کردن به شیوه های خاص یعنی هدفمند ، در لحظه حاضر و غیرقضاوتی است ( کبات زین ، 2003 ). حضور ذهن ، به عنوان معطوف شدن توجه به لحظه
